Сања е самохрана мајка со своја фарма во с. Четирце: „Мотив за бизнисот ми беше мајка ми да не се смрзнува продавајќи на пазар“

Детали

вторник, 30 април 2024

„Порано бев осудувана што сум самохрана мајка. Осудите беа од типот дека тоа сум го заслужила, којзнае што сум му направила на бившиот сопруг, јас сум за тепање… Да се згрози човек“, раскажува Сања Димковска, самохрана мајка која е сопственичка на фарма во кумановското село Четирце.

Сања Димковска е сопственичка на Живинарска фарма Четирце. Воедно, таа е самохрана мајка која вели дека 7-годишната ќерка Анастасија ѝ е најголемата гордост во животот.

Сања е и дипломиран дигитален маркетер, но по некои животни околности, одлучила да почне со работа на својата фарма.

Во интервју за CRNOBELO.com, Сања ни раскажува за предизвиците со коишто се соочила како самохрана мајка, што ја поттикнало да го почне својот бизнис, а истовремено ги инспира жените да станат свесни за својата вредност.

Целото интервју во продолжение:

Со какви предизвици се соочи откако стана самохрана мајка, кој ти беше најголемиот страв?

Мхмм… искрено не беше лесно ни во еден момент.

Но, кога ќе се вратам сега во минатото, пред 5 години гледам сосема друга личност, сосема друга Сања која е скршена од болка, која луѓето и мојата околина каде што живеам ме осудуваа.

Сепак, моето село е многу мало место и секој за секого знае сè…

Бев соочена со луѓе кои дотогаш мислев дека ми се пријатели, за подоцна да се покаже дека не се и да се тргнат од мене со изговор дека „ти имаш мало дете па немаш време за нас“.

Чест на неколку другарки и мојата кума кои останаа со мене и ден-денес сме заедно.

Но, мојот најголем предизвик не беше да одам со „пријатели“ на ручеци и вечери и излегувања, туку да си го изведам детето на правиот пат, тоа што денес и го постигнав.

Како се снајде со тешкотиите? Ти требаше ли време да застанеш на нозе и дали имаше поддршка од семејството, пријатели…?

Искрено и од срце најголемата поддршка ја имав од моите родители, бидејќи во тоа време јас не работев.

Анастасија освен што ја доев, и ја дохранував, а знаете и сами колку финансии треба на месечно ниво за едно бебе…

Сите финансии тогаш ги имав од моите родители кои, пак, не беа во некоја добра финансиска состојба од причина што татко ми немаше редовни примања, како на пример плата, туку кога ќе има од фармата прасиња да продаде тогаш…

Можеби да нема и по 2-3 месеци, а покрај тоа тогаш прасињата се продаваа 100 денари за 1kg прасешко месо.

Но, Анастасија секогаш имаше во кујна вишок кутија адаптирано млеко, залиха на пелени, чајчиња и слично.

Никогаш не ѝ фалело ништо, моите родители делеа од нив само да ја изгледаме Анастасија.

Дали се соочуваш со осуди бидејќи си самохрана мајка? Какви?

Сега веќе не, можеби ќе слушнам некој коментар, ама тоа веќе сега не ме допира. Сега веќе не постои Сања од пред 5 години.

Сега сум многу изградена ментално, имам доволно самодоверба и сега се водам по тоа дека секој од нас го кажува и дава она што тој го поседува… Не замерувам на никого ништо, ама не се дружам со такви луѓе.

Осудите во минатото биле од типот тоа сум го заслужила, којзнае што сум му направила на бившиот сопруг, ја сум за тепање. Да се згрози човек искрено.

Каков менталитет сме на луѓе, како си земаме за право да судиме на друг, а без да знаеме ни 2% за што се работи.

Што работеше пред да почнеш со работа на фармата и што те мотивира да го почнеш бизнисот?

Пред активно да почнам со работа на фарма, бев вработена во една брокерска компанија во Скопје за осигурување и активно патував на релација Куманово-Скопје.

Па, искрено сè се случи спонтано, јас никогаш не го планирав ова што денес го имаме.

Мојот првичен мотив да речам е само мајка ми да ја ослободам, да не се смрзнува на пазар носејќи јајца бидејќи има висок крвен притисок, а и во летниот период кога има повеќе јајца да не стои на сонце.

Но, Господ имал други планови за мене и многу сум му благодарна. Иако на почетокот не ми беше воопшто лесно бидејќи работев од 8 до 16, ја земав Анастасија секогаш последна од градинка, одев во село и се товарев со јајца и пак заминував за Скопје до 10 часот навечер да ја направам доставата…

И така можеби скоро 1 година/

Најголемата жртва ја има поднесено Анастасија, но сега е горда на нејзината мајка што мене особено ми е мило.

Што во мене гледа како мајка која се изборила со сè, што никогаш не сум седела да плачам пред неа и да ѝ кажам таква ни е судбината.

А, и ден денес истото го правам — се борам и ќе се борам само за неа, да разбере уште од мала колку сме ние жените борбени и колку можеме да придонесеме за ова наше општество.

Продолжува на следната страница...