Кога мене ќе ме нема - најдобриот совет кој еден татко може да го даде на својот син

Смртта секогаш претставува изненадување. Никој не ја очекува и никој не знае кога ќе тропне на врата. Дури ни тешко болните пациенти.

Никогаш не сме подготвени за неа. Секогаш мислиме дека сега не е вистинското време, а тогаш кога ќе дојде, немаме време за сите работи кои сме сакале да ги направиме.

Крајот секогаш доаѓа како изненадување.

Не беше ништо поразлично ни со мојот татко. Неговата смрт воопшто не беше очекувана. Си замина на 27 години. Беше млад. Премногу млад.

Мојот татко не умре како повеќето познати личности кои тој период умреа ненадејно на многу млада возраст. Не беше музичар, ниту актер.

Ракот не ги одбира своите жртви.

Си замина кога бев млад. Кога имав само 8 години. Доволно млад за да ми недостасува целиот мој живот. Ако починеше порано, никогаш немаше да се сеќавам на него. Немаше да чувствувам болка.

Но, никогаш немаше да имам татко во мојот живот...

За среќа, се сеќавам дека имав татко во мојот живот. Имав татко кој беше и строг и забавен истовремено. Некој кој знаеше да каже шега пред да ме казни за да не се чувствувам многу тажно.

Некој кој знаеше да ме бакне во чело пред да легнам да спијам. Навика која сега ја практикувам и со моите деца.

Беше некој кој знаеше да ме натера да го поддржувам истиот фудбалски тим кој за кој и самиот тој навиваше.

Секогаш знаеше работите да ми ги пренесе појасно од мајка ми.

Таков татко е некој кој со сигурност ќе ви недостасува.

Никогаш не ми кажа дека ќе почине. Дури и тогаш кога лежеше во болничкиот кревет со цевки во него, не кажа ниту еден збор. Дури и тогаш правеше планови за наредната година, кога знаеше дека нема да има ниту нареден месец.

Следната година ќе одиме на риболов, ќе патуваме. Ќе посетиме места кои никогаш не сме ги посетиле. Следната година ќе биде неверојатна година.

Верувам, всушност речиси сигурен сум, дека мислеше дека така си пушта среќа. Беше суеверен човек. А, размислувањето за иднината беше начин на кој се одржува себеси во живот.

Ме тераше да се смеам до самиот крај. А, знаеше. Не ми кажа. Никогаш не ме виде како плачам.

Одеднаш, таа следна година заврши и пред да почне.

Мајка ми ме зема од училиште и отидовме во болницата. Докторот ја сподели веста толку чувствително колку што можете, после сè, со текот на времето ја губат чувствителноста.

Мајка ми плачеше. Потајно се надеваше. Како што кажав претходно, сите се надевавме.

Го мразев татко ми. Се почувствував изневерено. Врескав од гнев во болницата, сè додека сфатив дека повеќе не е тука за да ме казни. Плачев.

Со кутија од чевли, една медицинска сестра дојде да ме утеши. Кутијата беше полна со писма. Не можев да сфатам што се случува.

Потоа, сестрата ми го подаде единственото писмо кое не беше во кутијата.

„Татко ти ме замоли да ти го дадам ова писмо. Кутијата ја подготвуваше цела недела и сака да го прочиташ писмото. Биди силен“ - ми се обрати сестрата, држејќи ме за рака.

На пликото пишуваше „Кога ќе ме нема“. Го отворив.

„Синко, ако го читаш ова, мртов сум. Извини. Знаев дека ќе починам.

Не сакав да ти кажам што ќе се случи, не сакав да те видам како плачеш. Се чини успеав. Мислам дека човекот кој гледа директно во очите на смртта има право да биде малку себичен.

Како што можеш да видиш, имам уште многу работи да те учам. Иако дури и јас самиот не знам многу работи. Затоа ти ги напишав овие писма. Не смееш да ги отвориш, сè додека не дојде вистинскиот момент. Во ред?

Те сакам. Грижи се за мајка ти. Сега ти си глава на домот.“

Престанав да плачам само заради неговиот ракопис. Печатењето не беше лесно тогаш. А, неговиот грд ракопис кој едвај го разбирав, ме смири. Ме насмеа дури. Така беше со татко ми. Како шегата пред да ме казни.

Таа кутија оттогаш стана најважната работа на светот за мене. Ја замолив мајка ми да не ја отвора. Тие писма беа само мои и никој друг не смееше да ги прочита. Но, пред да стигнам да го отворам првото писмо, речиси и заборавив на кутијата.

Седум години подоцна, откако се преселивме на ново место, немав претстава каде е кутијата. Не можев да се сетам, а кога не се сеќавате на нешто како да не постои. Како ситни монети во џебот, не се таму, додека не откриете дека постојат.

Кончено се случи. Моите тинејџерски години поминаа, а новото момче на мајка ми предизвика емоции кои татко ми одамна ги претпоставил.

Мојата мајка имаше неколку момчиња пред него и тоа го разбирав. Никогаш не се венчаше повторно. Не знам зошто, ама имав чувство како тој да беше љубовта на нејзиниот живот.

Ова момче, за разлика од другите, воопшто не вредеше. Како да се понижуваше самата себе што е во врска со него.

Не ја почитуваше, а таа заслужуваше многу повеќе од тип што го запознала во бар.

Сè уште ја паметам шлаканицата која ја добив кога го изустив зборот „бар“. Признавам, ја заслужив. Го научив тоа со годините.

Тогаш кога мојата кожа сè уште гореше и црвенееше од шлаканицата, се сетив на писмата.

Се сетив на едно писмо точно - „Кога ќе ја имаш најлошата расправија со мајка ти“.

Ја растурив целата моја соба, пребарувајќи ја кутијата и точно тоа писмо. Добив уште една шлаканица за тоа.

Конечно ја најдов кутијата во куфер кој беше на крајот од гардероберот. Ги разгледав писмата набрзина и сфатив дека сум заборавил да го отворам тоа писмо кое беше именувано како „За првиот бакнеж“.

Се мразев себеси и решив дека токму тоа писмо ќе биде следното кое ќе го отворам. „Кога за првпат ќе имаш секс“ беше писмо кое се надевав дека наскоро ќе го отворам.

Конечно го најдов писмото кое го барав.

„Сега извини ѝ се.

Не знам зошто се расправате и не знам кој е во право. Но, ја знам мајка ти. Па затоа, скромно извини е доволно за да заврши кавгата.

Таа ти е мајка дете. Те сака повеќе од сè на светот. Дали знаеш низ што поминала за да те роди на природен начин, само затоа што ѝ кажале дека тоа е најдобро за тебе? Си видел некогаш жена која се породува? Дали ти треба поголем доказ за љубов од тоа?“

Извини се. Ќе ти прости.„

Мојот татко не беше добар писател, беше банкар. Но, неговите зборови многу влијаеја на мене. Овие зборови беа мудрост каква што јас немав на моите 15 години.

Истрчав до собата на мајка ми и ја отворив вратата. Веќе плачев додека да го сврти погледот кон мене. Плачеше.

Не се сеќавам што извика. Мислам дека беше „Што сакаш?“ Но, она на што се сеќавам е дека го носев писмото со мене и кога дојдов да ја прегрнам се стутка. Молчевме, така прегрнати.

Писмото на татко ми ја натера да се насмее неколку мигови подоцна. Се смиривме и зборувавме малку за него.

Ми кажа за некои од неговите најексцентрични навики, како јадење на салама со јагоди.

Некако, како да чувствував дека седи покрај нас.

Јас, мајка ми и дел од татко ми, дел кој го оставил специјално за нас, на парче хартија. Се чувствував добро.

Не ми требаше многу време пред да го прочитам следното писмо „Кога првпат ќе имаш секс“

„Честитки сине.

Не грижи се, ќе биде подобро следниот пат. Првиот пат никогаш не е добар. Мојот се случи со грда жена, проститутка.

Мојот најголем страв е дека ќе ја праша мајка ти што е невиноста откако ќе го прочиташ ова писмо.“

Писмата направија татко ми да биде тука за мене, целиот мој живот. Беше со мене иако не беше покрај мене. Неговите зборови правеа некаква магија која ми даваше сила да надминам безброј предизвици во мојот живот.

Секогаш успеваше да ме насмее, дури и тогаш кога бев депресивен.

„Кога ќе се венчаш“ предизвика емоции во мене, но не така силни како „Кога ќе станеш татко“

„Сега ќе сфатиш што е вистинска љубов. Ќе сфатиш колку ја сакаш, но вистинската љубов е она што го чувствуваш за тоа малечко во твоите раце. Не знам дали е момче или девојче. Труп сум, не гаталец.

Забавувај се и уживај колку можеш повеќе. Времето лета, па затоа гледај секогаш да бидеш покрај твоето дете. Не го пропуштај ниту еден момент, бидејќи никогаш нема да се врати. Менувај пелени, бањај го бебето, биди пример за твоето дете. Мислам дека ќе бидеш одличен татко.“

Најболното писмо кое го прочитав беше и најкраткото. Дента кога почина мајка ми.

„Сега е моја“.

Шега. Тажен кловн кој ја крие тагата со насмевка и шминка. Тоа беше единственото писмо кое не ме насмеа, но со причина.

Сега кога лежам во болничкиот кревет, со туби во носот поради проклетиот рак, повторно морам да посегнам по неговите писма.

Го најдов. „Кога ќе ти дојде времето“.

Не сакав да го отворам. Се плашев. Не сакав да верувам дека моето време се наближува. Надежта последна умира. Никој не сака да верува дека ќе умре.

Земав длабок здив и го отворив пликот.

„Здраво сине. Сега си стар човек.

Знаеш дека ова писмо беше најлесното за пишување и првото кое го напишав. Беше тоа писмо кое ме ослободи од болката поради фактот дека ќе те изгубам. Мислам дека умот се разбиструва кога си близу до твојот крај. Полесно е да зборуваш за крајот.

Последните денови размислував за животот кој го имав. Беше краток, но многу среќен. Ти бев татко и сопруг на твојата мајка. Што друго би посакал? Тоа ме смири. Сега ти направи го истото.

Мој совет кон тебе - не се плаши.

Ми недостасуваш.“

Н. Г. | Црнобело