Има една песна која знам да ја пеам само јас!

Има една песна која свири во ритамот на моето срце, басот отчукува во ритамот на пулсот кој ми удира во слепочниците, ги предизвикува солзите, но на нивно место се раѓа храброста.

Се чудам од каде толкава храброст во една кревка девојка, се прашувам, нема одговор, доволно е да ги погледнам лузните, секоја една има своја приказна, нераскажана, би ги распарала ушите на секој што ќе посака да ја чуе.

Затоа ги чувам во себе сите тие приказни без крај, но, сепак, завршени, затоа пеам, затоа таа песна свири во ритамот на моето срце, со бас кој отчукува во пулсот на слепочниците.

За да ми даде храброст да си ги раскажам приказните барем себеси, а да ги помати зборовите кои можат да ги распараат ушите. Моите уши, од моите зборови, каква иронија.

Има една песна која свири во ритамот на мојата омраза, бас кој отчукува во ритамот на мојот гнев, но сепак доброто е посилно од лошото.

Добрата песна секогаш подобро легнува на срце, лошата не легнува така лесно, таа прво го распарчува, а потоа се губи во неговиот пулс кој сè уште бавно, но тивко удира во слепочниците.

Има една песна што ја пеам без зборови, но ја слушаат сите, ретко кој ја знае на памет. Има една песна, таа песна се вика „Мојот живот“ и сè уште не е допеана, сите се обидуваат да ја фатат нејзината мелодија, но не успеваат.

Едноставно не разбираат дека таа една песна знам да ја пеам само јас и никој друг!