Ми недостасува играњето надвор до доцна кај баба и дедо на село и ладната вечера

Кога бев дете, не ги сакав крајот на летото и август.

Тогаш си доаѓав дома од село кај баба ми и дедо ми, а моите родители требаше да ми купуваат учебници и тетратки и да ме подготват за новата школска година.

Не ми се допаѓаше помислата дека доаѓа крај на долгите игри надвор и доцните селски вечери подготвени од баба.

Колку и да мразев што ме викаа од играта надвор за да вечерам, сепак тоа ми недостасуваше кога наближуваше септември... таа задоцнета вечера.

Како и искинатите патики и некогашната бела маица, раскрвавените колена и дупнатата топка.

Ми недостасуваше дури и дедо ми, кој ме караше и ме тераше да спијам од 2 до 4 часот напладне.

Било многу силно сонцето, морало да се приберам дома...

„Ги прочита ли лектирите?“, беше прашањето кое секогаш најтешко ми паѓаше и ме враќаше во реалноста.

Сега веќе нема село, нема училиште, нема лектири. Нема целодневна и безгрижна игра, нема и топло зготвена, а изладена вечера.

Има нови и удобни патики, чиста бела маица, здрава храна... но за жал, дедо и баба веќе ги нема.

Белезите по колената си се тука, како и спомените.

Овој пат книгата е прочитана. Се викаше „Не расти, замка е!“.

Извор