Интервју со Маја Стојчевски: „Нашата Јоана физички не е веќе меѓу нас, но ни беше најголем учител во животот“

Која е најважната работа која родителите треба да ја сфатат за да го прифатат фактот за тоа како ќе изгледа нивниот живот со вакво детенце?

Треба да станат свесни која е нивната улога во целото искуство. Тие немаат задача да го “поправат“ своето дете. Сите ние сакаме децата да ни бидат здрави и кога добиваме дете со предизвици ни се случува крах. На сите начини се трудат родителите да најдат решение, лек, да направат детето да се чувствува подобро.

Вистината е таа дека не зависи од родителот дали детето ќе напредува, ќе се ослободи од дијагноза и можеби во некои случаи и целосно ќе се излечи. Да беше тоа можно – секој од нас ќе го направеше тоа за своето дете.

Ако вие верувате дека исклучиво од вас зависи дали ќе оздрави детето, нема да е чудо ако од година во година се чувствувате како да сте згрешиле, како нешто да пропуштате и ви расте чувството на вина.

Но, не е до вас. Вашето дете има одреден биолошки капацитет. Решение да се бара – да, секако. Нема откажување, но со разбирање дека ние родителите сме тука како ментори, поддржувачи, некој што е одговорен да креира убава енергија околу детето, да му дава љубов, топлина и поддршка. Да го прифати такво какво што е.

Детето го заслужува тоа. А вие заслужувате да не бидете дефинирани според искуството: родител на дете со посебни потреби. Вие сте многу повеќе од тоа.

Живееме во средина каде што дечињата со посебни потреби се често осудувани од околината, од дечињата и родители во образовни установи. Неретки се случаите каде на детско игралиште децата бегаат од детенце кое има ваков проблем. Како да реагираат родителите во оваа ситуација? Како е најдобро да се справат со ваквиот тип на осуди и да се научат да живеат со истите?

Децата кои реагираат така на детско игралиште – бегаат од посебните деца, тоа го носат од дома. Никогаш не е до детето. До родителот е!

Со ова не мислам дека родителите на типични деца од дома им викаат “Кога ќе сретнеш дете со попреченост, смеј му се или избегнувај го или удри го“ – барем се надевам.

Но, поттикнати од свој личен страв и неедуцираност, родителите многу опуштено користат изрази пред своите деца како “Ретардиран“ или слични етикети, или покажуваат нетрпеливост кон лица со попреченост. Па тогаш како да реагира детето кога ќе се најде на игралиште?

Во кое школо беше ова кога родители од прво одделение потпишуваа петиција за да не учи дете со Даунов синдром во нивната паралелка? За ова слушнав лани или годината пред тоа.

Мојот совет до посебните родители е никако да не реагираат кон ова освен со многу љубов кон своето дете. Тоа не е нивен срам и не треба тие да се справуваат со ова. Мојот совет е да се фокусираат на една друга група прекрасни и високоосвестени луѓе кои разбираат како сме сите поврзани и дека инклузијата не е услуга за посебните лица туку е нужност која ни користи на сите во целина. Барајте ги ваквите луѓе, верувајте ми дека постојат. Со нив дружете се.

Такви луѓе постојат, без разлика во кој град живеете.

Што кога во семејството има уште едно детенце без посебни потреби? Кој е најдобриот начин за прилагодување?

Родителите кои се во оваа позиција се преоптоварени со грижа на совест и како да пронајдат баланс помеѓу типично и посебно родителство.

И тоа е до некаде во ред зошто и треба да е свесен родителот дека на децата кои се толку различни во нивните потреби им е потребно различно внимание.

Она што е важно е да не се навлегува во круг од постојана грижа на совест и каење и дали добро си ја извршуваат задачата затоа што тоа е бескорисно трошење на енергија. А сите родители (вклучувајќи ме и мене) малку им треба за да ги оптоварат мисли на вина, каење и дека некако не е доволно.

И треба да бидеме свесни за капацитетот на децата кој е поголем од што мислиме ние. Во семејства каде што има и типично и посебно дете, многу брзо детето разбира и интуитивно и интелектуално што се случува.

Имајте верба и знајте дека ако  временски му посветувате повеќе внимание на едното, може да компензирате со квалитетот на внимание што му го давате на другото. Објаснувајте му што се случува. Нема нешто што со искреност не може да се реши – а децата многу добро можат да детектираат искреност.

За крај, споделете го со нашите читатели најдобриот совет кој сте го добиле како родител на детенце со посебни потреби...

На дводневен семинар со Брус Липтон (изгуглајте го. Фантастичен човек) меѓу многуте работи кои ми оставија впечаток, беше и ова:„ Немојте да бидете ригидни. Ригидност креира предизвици. Држете го умот отворен. Флексибилноста креира решенија.“

Нашиот живот се смени кога го отворивме умот за нови сознанија и перспективи. Читајте многу. Кога ќе сретнете успешен човек кој постигнал резултати кои вие ги посакувате – прво прашајте го што чита? Ова е време на колективно будење и за среќа многу луѓе зборуваат за ова и пишуваат книги во кои објаснуваат како да се живее поисполнето и балансирано.

Најдете мир и адаптирање во вашето нормално. Дете со физички и ментален предизвик е ваше нормално, но тоа не ве дефинира. Истражувајте си ја личноста, дознајте кои сте; ви дошло прекрасно учителче кое ќе ви помогне во тоа. И запомнете дека другите можат да ве “спуштат“ само ако вие им го дозволите тоа.

Имајте верба во себе, во детето и во процесот на животот. Искуството на посебни родители многу ни одзема, но и многу ни дава. На што ќе го држите фокусот?

Маја може да ја следите на нејзиниот YouTube канал каде објавува корисни видеа. Може да ја контактирате и да најдете повеќе информации на сите теми нејзиниот БЛОГ, Фејсбук и Инстаграм. 

 ©CRNOBELO.com Забрането преземање и копирање. Крадењето на авторски текстови е казниво со закон.

Е. П. | Црнобело