Спомен што секогаш ми измамува насмевка: Тоше и Дејан Лилиќ правеа склекови, а јас ги фотографирав

Моите спомени поврзани со Тоше никогаш не се тажни. Напротив, ми измамуваат насмевка. А, еден од тие спомени е поврзан со Тоше и Дејан Лилиќ и лудата фотосесија што им ја направив на Кале во 2002 година, со апарат со филм од 36 пози, па нестрпливо чекав во фото студиото да се развијат...

Секојпат кога се наближува роденденот на Тоше или годишнината од неговата смрт, ме преплавуваат емоции кои не можам да ги опишам.

Добивам желба да ги слушам неговите песни, ги гледам старите фотографии, се сеќавам на некои наши разговори.

Поминати се години, но сликите во мојата глава се живи, имаат боја...

Се сеќавам на неговата насмевка, на бојата на гласот.

Некако, во ова време очекувам да се појави од некаде и да рече: „Сонце, се гледаме“ - последните зборови што ми ги кажа само десетина дена пред да загине.

Но, моите спомени поврзани со Тоше никогаш не се тажни.

Напротив, прават да ми е топло околу срцето и ми измамуваат насмевка.

А еден од тие спомени е поврзан со Тоше и Дејан Лилиќ и лудата фотосесија што им ја направив на Кале во 2002 година, со апарат со филм од 36 пози, па нестрпливо чекав во фото студиото да се развијат...

Многу одамна, пред повеќе од 10 години, пишував во првото македонско тинејџерско списание „ТАА“.

Правев анкети, интервјуа, измислував забавни текстови за тинејџер(к)и... И често правев некои „луди“ комбинации.

Еден таков момент беше кога неочекувано се споија Тоше Проески и Дејан Лилиќ, и тоа на Кале, каде што - правеа склекови...

А, кога некои работи треба да се случат, од нив нема бегање.

Се сеќавам, во тоа време, кога сè уште не постоеја портали, а читателите со нас комуницираа преку писма, воведовме рубрика во која тинејџерите, наместо ние новинарите, им поставуваа прашања на познатите Македонци.

Кога го најавивме Дејан Лилиќ, ни стигнаа еден куп писма. А во едно од нив, покрај прашањата за актерот, имаше и порака:

„Ќе може ли на една од фотографиите да го имитира погледот на Тоше од билбордите?“

Во тоа време цело Скопје, па и градовите низ Македонија беа преплавени со фотографијата од корицата на новиот албум на Тоше - „Ако ме погледнеш во очи“.

Тој во фармерки и зелен џемпер, малку потклекнат, гледаше со заводлив поглед.

„А што мислиш да го побараме Тоше, па да се фотнеме заедно?“, ми вели Лилиќ.

Го баравме и тој и јас, ама, не успеавме да го добиеме на телефон.

Мора да признаам дека бевме малку разочарани. Но, решивме дека ќе ги направиме фотографиите и без Тоше, а Дејан ќе дојде во нашата редакција, која се наоѓаше на улица „Македонија“, за да го фотографираме таму.

Излегов на улица да го пречекам, и додека заедно се движиме кон канцелариите на „ТАА“, видовме како во наш правец оди Љиљана Петровиќ, менаџерката на Тоше.

Застанавме, се изгушкавме, свртевме два-три реда муабет и ѝ кажавме дека безуспешно пробавме да го најдеме Тоше.

„Не бевме во Македонија“, вели Љиља, па веднаш му се јави.

Продолжува на следната страница...