Верица Огњанова: „Имав само 21 година, ми кажаа дека ќерка ми има Даунов синдром, но нејзината насмевка ми е лек за сè“

Како е да се биде мајка на дете со Даунов синдром? Чувствуваат ли луѓето емпатија кон вас?

Денес, по сите поминати перипетии да можам да бирам повторно би го одбрала овој пат и овој живот.

Јас сум благодарна и почестена што сум мајка на Јоана, таа е мојот животен патоказ, таа ми покажа да ја занемарам медицинската логика и претпоставки. Јас избрав да не живееме по претпоставки и проценти и да живееме храбро и вистински.

Најголем предизвик ми е што има ограничен говор, но таа има еден јазик, јазик на чистата љубов и за него треба само да сакаш да го видиш и прифатиш.

Таа живее сега и овде, многу поквалитетно од нас, типичните, кои многу често забораваме да сме сега и овде. Некако повеќе нормално ни е во иднината или минатото да живееме, само не и во сегашноста.

Затоа Јоана е мојот патоказ и секојдневен потсетник, таа се буди со насмевка и не можам да ви опишам - тоа е најубавото нешто да го гледаш секое утро и најубавиот потсетник да се насмевнеш и ти.

Знаете како човек расте и се прифаќа себеси целосно, детето, предизвиците – вистински расте, јас одлучив - не прифаќам улога на жртва.

Нормално и денес знаеме да доживееме некој тригер или неприфаќање, но кога ќе ја разбереш својата внатрешна моќ и дека само ако јас дозволувам нештото да ме допре, тогаш веќе сè се менува и од тој тригер или негативна ситуација излегуваш како победник.

Тоа е и една од моите најголеми желби, да им ја откријам таа тајна на сите посебни родители или жртви на психичко насилство, бидејќи тие тешко гледаат друга опција или друга вистина на својот пат.

Еден ден сакам да сум тренер за личен развој на посебни родители и со малку поголем фокус кон женската самодоверба, самосвесност и самовредност.

Оди ли Јоана на училиште? Како ја прифаќаат соучениците?

Да, одлично бевме поддржани од училиштето, не беше лесно, но секоја истрајност се исплаќа.

Таа е среќна и сака да оди на училиште, а тоа е најголем доказ дека се чувствува сакано и прифатено, а мене тоа ми е најважно.

Најтешки мигови имате кога…

Па, единствено кога е настината или ја боли нешто самата ограниченост во говорот е предизвик, но со љубов и следење се тренираш и лесно детектирам за што се работи.

Најубави мигови ви се кога…

Секое будење со најубавата инспиративна насмевка на свет.

За неа Скопје е вистински полн погодок бидејќи на секој чекор има нешто што ѝ е забавно и атрактивно. Најголем фан е на лулашки и се радува посебно кога има деца околу неа т. е не се лула сама.

Која ви е омилена заедничка активност?

Омилена активност ни е готвење и како се вративме во Скопје потребата за средства и фактот дека сме под кирија, нè инспирира да изработуваме природни глицерински сапуни со чисти есенцијални масла, кои се единствени на нашиот пазар, а јас и онака ги имам маслата дома за поддршка на Јоана. Ароматерапијата има неверојатен ефект врз дечињата со уникатност, па така најдов начин две љубови да ги спојам во едно.

Отсекогаш сум имала почит кон сè што е рачно правено, за мене рачните работи имаат душа и енергија, а за тоа најдобро сведочат и сите луѓе кои ги пробале нашите сапуни и се изненадени од нивниот пријатен ефект врз кожата.

Продолжува на следната страна...