Сања од Битола за животот со мултипла склероза: „Првиот напад го добив на 29 години, кога изгубив вид на едното око“

Детали

четврток, 06 јуни 2024

„Докторите нагаѓаа дека е тумор, дури по 4 години докторот со жалење ми соопшти дека имам мултипла склероза, иако јас веќе знаев. 4 години имам изгубен вид на едното око, а лани го изгубив сензибилитетот на ногата, но децата не знаат за мојата болест“ - Сања Поповска од Битола за CRNOBELO.com раскажува како е да се живее со оваа дијагноза, кои симптоми ги имала и што ја одржува позитивна. 

Сања Поповска (34) од Битола на 29 години го имала првиот напад, за кој дури по 4 години ја добила дијагнозата G35 мултиплекс склероза. 

Taa e претседател на здружението за помош и поддршка на лицата со мултиплекс склероза „Гласно за МС“ од Битола, а нејзината здравствена состојба ја мотивирала да почне да пишува книги.

Автор е на два романи „Девојката со портокалова марама“ и нејзиното продолжение „Портокаловата марама“, книги кои се посветени на лицата со мултиплекс склероза.

Нејзина најголема поддршка е сопругот, а двете нејзини деца се мотив да остане позитивна и храбра, бидејќи не знаат за дијагнозата. 

За нејзината борба со болеста, симптомите, процесот на дијагностицирање, но и што е она што ја одржува позитивна, таа зборува отворено за CRNOBELO.com... 

Кога ја доби дијагнозата?

Првиот релапс го добив на 25 јули 2019 година. Датум кој никогаш нема да го заборавам, на 29 години. Го изгубив видот на десното око додека бев на мојата работна позиција.

Не кренав паника бидејќи не беше целосно слепило, но сепак беше фокусирано во зеницата на окото.

Гледав кафеаво, како моето око да беше извалкано стакло од кое не можеш да видиш ништо. Уредно ја завршив смената и наредниот ден ситуацијата беше иста, па заминав на очен лекар.

Како реагираше кога ти соопштија докторите? Како се носеше со сето тоа во првите моменти? А како се носиш денес? Дали некогаш падна психички?

Дијагнозата не ми ја соопштија веднаш. Имаше сомнежи, се направија потребните испитувања, кои беа уредни, и докторите не беа целосно убедени во дијагнозата, иако секоја година оттогаш го имав истиот релапс.

Кога за потребните испитувања морав да лежам во „Мајка Тереза" во Скопје, јас се соочив со сите видови на мултипла склероза во различни личности кои ги видов тие денови.

Не знам зошто, ни како, но јас бев убедена дека јас сум МС борец. Јас тоа го знаев потсвесно, само добри четири години чекав некој да ми ја соопшти таа дијагноза.

Чисто за да си ги потврдам себеси сомнежите во кои бев сигурна. Тие денови во болницата започна и приказната за „Девојката со портокалова марама".

Откако го пронајдов правилниот доктор за мене, кој со жалење официјално ми соопшти дека јас боледувам од мултиплекс склероза, јас тоа го прифатив сосем мирно и ладно.

Му реков: „Нема потреба да ви биде жал докторе, јас на оваа дијагноза сум спремна од 2019 година, само чекав некој доволно стручен тоа да ми го потврди". 

А како се носам со сето тоа? Па со тоа што си зададов мисија да им помогнам на другите кои се носат со истото за мене е лек.

Сè почна со книгата која несигурно и без самодоверба ја издадов. А резултатите беа и повеќе од одлични. Милион пораки, милион импресии и за жал милион борци.

Книгата прошета низ цела Македонија, дури и надвор од неа. Следниот чекор беше здружението кое функционира веќе две години. Помагајќи им на другите, се лечам и јас.

Колку време беше потребно да се дијагностицира болеста и каков е процесот?

Кај мене лично, беа потребни четири години за да ми ја дијагностицираат болеста.

Процесот е тежок кај нас во Македонија, како што кажав ако не го погодиш правилниот доктор, без да знаеш, таа подмолна болест ќе те уништи додека ти лечиш бубрези, реума, оштетен вид и слично.

Како ти им соопшти на најблиските? Дали децата знаат (и ако да, како реагираа и како се носат со тоа)?

Најблиските беа со мене, во секој момент. Иако, првиот релапс беше еден тежок период бидејќи паниката кај докторите создава дополнителен стрес кај сите.

Тие нагаѓања за можен тумор, направија да се исплачам насамо, за пред нив да бидам силна за што и да се случи понатаму.

Имам два сина, Матеј и Лука, кои имаат осум и шест години.

Тогаш, тој период беа уште помали, им немам соопштено ништо, не сакам уште од сега да размислуваат на тоа дека нивната мајка е болна или пак дека може да биде уште полошо.

Сега, додека сум на нозе, ја користам секоја секунда да бидам дел од нивните најбитни моменти, да бидам присутна на секој нивен настан, да изградам спомени, да ги учам на љубов и убави вредности.

Па и да се надевам дека тој лош период можеби и никогаш нема да дојде.

Се третира ли некако оваа болест со оглед на тоа што нема класичен лек? Внимаваш ли на нешто откако ја доби дијагнозата?

Па, да. Примам терапија и се боцкам секој петок. Треба да се внимава на исхраната многу иако во тој дел не можам да се пофалам.

Исто така и секојдневните вежби се од огромна корист, ете ќе ја искористам оваа прилика да кажам дека нашето здружение склучи договор со женска теретана во Битола со големи поволности за нашите членки во кој фитнес центар сум член и јас.

Продолжува на следната страница...