Дивна Милковска: „Ме изморија нагорнините во Лисабон, но градот е магичен и Португалците се прељубезни“

Најнепријатен настан оттаму…

Ако нешто треба да одвојам како непријатно, тоа би биле нагорнините од кои нема бегање.

Лисабон е град на 7 ритчиња и градот е така уреден за сè да ти е блиску и не ти се исплати да одиш никаде со превоз, кога можеш шетајќи да го впиваш самиот град и неговите уникатни детали.

Така што да, нагорнините се дел од фитнесот за ова патување. Но, кога ќе се качиш на „Alfama“ (најстарото соседство во Лисабон) пиењето кафенце е на сосема друго ниво.

Среден ли е јавниот превоз, колку се внимава на хигиената по улиците?

Јавниот превоз и сообраќајот се исто така нешто што нè воодушеви. Автомобили речиси и како да немаше.

Имаше ли многу дојденци?

Иако знаев дека Африка е блиску, не знаев дека има толку доселеници од таму, па беше убаво да се доживее и дел од нивната култура испреплетена со португалската.

А ќе ве насмее и нивната решеност да си ги спростираат алиштата надвор, тоа е нивен заштитен знак.

Каква е храната?

Во врска со храната пак можам да кажам дека има сè и сешто за сечиј вкус. Таму сите дуќанчиња, станови, хотели па и ресторани се многу тесни така што ако одиш во сезона најчесто ќе мора да резервираш предвреме.

Е сега, бидејќи јас живеам и сум порасната во Струмица, град кој е еден од поретките убави гратчиња каде што можеш да си дозволиш често излегување по ресторани и да се почестиш со квалитетен оброк за нормални цени, цените во Лисабон нормално се повисоки.

Но, Лисабон е голем град, па цените кога ги споредуваш со другите метрополи се навистина во ред.

Имаат превкусна риба, но и други специјалитети од кои би ги издвоила сендвичот „Francesinha“, супата „Caldo Verde“, сендвичот „Bifana“ и нормално пред и по секое јадење и кафе.

„Pastéis de Nata“, најпознатото печиво во Португалија, е рецепт стар 300 години измислен од монасите кои во тоа време имале жолчки „за извоз“ затоа што белките од јајцата ги користеле за „пеглање“ на алиштата.

Толку голем гурман сум што едвај дочекав да ги пробам познатите „Pastéis de Nata“ и пред да тргнеме од нетрпеливост секој ден јадев еклери, мислејќи дека се нешто слично, но не е…

Затоа и сакам да патувам, сè си има свое место и убаво е кога после ти недостига.

Продолжува на следната страна...