Девојка од Хрватска: „Со сопругот имаме мултипла склероза - секој ден е нов предизвик и не знаеме што нѐ чека“

Со сопругот имаат мултипла склероза, вели дека живеат од ден за ден и не планираат на долг рок, задоволни се со малку, а признава дека ретко кој сака да вработи луѓе како нив - приказната на 27-годишната Петра од Хрватска ќе ве натера да го погледнете животот од нова перспектива.

Петра страда од мултипла склероза, а истата дијагноза ја има и нејзиниот сопруг. Но, ова не ги спречува да го живеат животот со полни гради. Таа имала едвај 18 години кога ѝ била дијагностицирана болеста.

„Се сеќавам, бев матурантка и тој период ништо не ми одеше од рака. Постојано бев уморна, можев само да спијам. Првиот симптом беше тој - хроничен замор“, вели Петра.

После заморот, одвреме-навреме го губела чувството на целото тело, но некогаш чувствувала и ужасни болки.

„Некогаш паѓав, а еднаш дури и си ја скршив ногата. Сите ми велеа дека не ми е ништо и дека само сум несмасна“.

Кога решила да ги пребара симптомите на интернет, била запрепастена кога сфатила дека веројатно станува збор за мултипла склероза.

„Не знаев ништо за болеста, само знаев дека нешто не е во ред“.

Бидејќи симптомите не се повлекувале, Петра отишла на лекар и после неколку испитувања, ѝ потврдиле дека навистина има мултипла склероза.

„Најпрво помислив дека мојот живот заврши. Бев во лоша психичка форма, а тој период морав да завршам средно, да прославувам матурска вечер и да полагам матура“.

И нејзините родители тешко ја прифатиле дијагнозата и не биле сигурни дали треба да ја пуштат на студии. Но, таа не се откажала.

„Најлоша ми беше втора година на факултет, кога живеев сама и кога ми се влошуваше болеста. Се чувствував изолирано бидејќи не можев да правам ништо што прават другите“.

За среќа, набрзо нештата се промениле – таа се преселила со две цимерки, а тие ѝ помагале да оди во црква. Тогаш почнала да ја прифаќа нејзината состојба, но сè уште ѝ било тешко.

„Можам да кажам дека дури денес навистина го прифаќам своето тело. Кога ми е многу лошо, едноставно се повлекувам, ги надминувам негативните чувства и се враќам како нова личност, бидејќи секој ден е нова можност за живот“.

Петра не ја води сама битката со болеста – и нејзиниот сопруг ја има истата дијагноза. Тој првпат ги почувствувал симптомите во трета година средно, а кога се запознале со Петра на факултет, тој бил во многу полоша состојба. Тој не можел ни да оди, па Петра секогаш го испраќала до дома.

„Има навистина тешки моменти, кои со годините стануваат сè потешки, но нам ни е полесно бидејќи научивме да живееме на овој начин и секогаш се имаме еден со друг. Кога имаме лош ден, доволно е само да се погледнеме“.

И на двајцата им била потребна личност која ќе ги разбере и на која можат да ѝ веруваат, па сфатиле дека се одличен спој. Уште подобро е што никогаш не си замеруваат.

Тие живеат сами, во истиот град како и целото семејство на Петра. Не сакале да им пречат на другите, но кога навистина им е потребна помош, имаат каде да се обратат.

„Кога ни е најтешко, доволно е навечер да легнеме еден до друг, и веднаш се чувствуваме подобро“.

Петра вели и дека Виктор има добра смисла за хумор, па често кажувал шеги на нивна сметка. Како што вели самата, од тешките ситуации прават шеги, па се лекуваат со смеа.

Животот со мултиплекс склероза не е лесен и Петра вели дека секој ден е различен.

„Секој ден е нов предизвик бидејќи не знаеме што нè чека. Најголем предизвик е општеството кое нема разбирање за луѓето со инвалидитет“.

Петра неретко се соочувала со луѓе кои не ни ѝ веруваат дека е болна и иако на почетокот ова ѝ претставувало проблем, денес го прифатила.

Најголемиот проблем со кој се соочувале моментално е вработувањето.

„Ретко кој сака да вработи луѓе како нас, а оние кои вработуваат, не ја сфаќаат болеста, па брзо даваат отказ“.

Имено, Виктор неодамна добил отказ бидејќи не можел да стигне на работното место со количка.

Петра и Виктор сфатиле дека со оваа болест мораат да живеат од ден за ден и да не прават големи планови. Но, тие се борат до последната трошка сила и секогаш се обидуваат да ја гледаат добрата страна на животот. А, и двајцата научиле многу од нивната болест:

„Научивме да бидеме задоволни со она што го имаме, да не поставуваме невозможни и нереални цели, и сфативме дека ситниците се она што го прават животот убав. Научивме да го прифатиме она што ни го нуди животот и да го искористиме до максимум“, вели Петра.

На Петра ѝ било потребно време да ја прифати својата болест, а сега ѝ е јасно дека најмногу треба да се фокусира на менталното здравје.

„Ако имаш здрав дух, со текот на времето и телото ќе ви стане целосно здраво. На некој начин, ова стана моето животно мото. Во нашиот случај иднината е неизвесна, а моментално најголемата желба ми е сопругот да може да излезе од дома за да надополниме за изгубеното време“.

Истовремено, Петра планира да го посвети животот на луѓето со инвалидитет и борбата за нивните права.

„Сакам да докажам дека и овие луѓе можат да успеат во животот, а не да седат затворени дома со години, без никаква помош“.

Оваа храбра жена е доказ дека нашата среќа зависи од нас и од тоа како ќе ја прифатиме ситуацијата во која се наоѓаме.

Прочитајте ја и инспиративната приказна за Милица од Србија: Останала неподвижна, но тоа не ја спречило да го освојува светот со момчето.

Спирова С. | Црнобело