Анче од Струмица за ќерката Верче (17) со Даунов синдром: „Господ ми ја прати – кога би можеле пак би се избрале една со друга“

Често велите дека децата со Даунов синдром многу повеќе му се радуваат на животот од останатите… Можете ли да ни опишете некоја случка со Верче што била особено емотивна и што ве трогнала?

Верче секогаш кога слави роденден, или кога ни доаѓаат гости дома, таа не погледнува во подароците туку се радува на луѓето коишто доаѓаат, затоа таа е посебна и поразлична од сите нас.

Нејзе материјалните работи не ѝ се важни, најважно ѝ е да ги сподели своите убави мигови со луѓето кои ги сака.

Како се одвива образованието на Верче? Дали посетува настава за лица со посебни потреби или оди во редовни паралелки?

Таа учи во редовно образование во СОУ „Јане Сандански“ во Струмица и веќе е втора година. Сака да оди на училиште да се дружи со своите врсници.

Секој почеток на денот таа се поздравува со своите соученици, а затоа што има другарки и во друг клас често знае да отиде на час и кај нив.

Среќна сум што е во таква средина, прифатена од сите ученици, добива поддршка од дефектологот и од сите професори како и од директорката.

Всушност таа е многу среќна и исполнета и што повеќе можам јас да побарам!?

Има ли некои свои посебни таленти, што е она што најмногу сака да го прави во слободното време?

Најмногу сака да бои и да игра кошарка, честопати знае наместо на часот по хемија да оди во спортската сала и да игра кошарка.

Професорите ја сакаат и ѝ дозволуваат во секој момент да биде онаму каде што таа ќе биде исполнета.

Дали сметате дека како општество сме доволно информирани за тоа што е Даунов синдром?

Ако направиме една споредба од пред 17 години и денес, мислам дека во последните десетина години свеста кај нашето општество секако е поткрената на високо ниво.

Сметам дека свесноста што е Даунов синдром и дека овие лица се тука меѓу нас и дека сите како единки треба да дадеме свој придонес за тие да можат да бидат еднакви како сите е многу повисока.

Се радувам и на тоа дека пред многу години овие лица ги криеле дома, а сега се инклузирани во сите сфери на општеството и прифатени.

Кои активности ги презема здружението „Вера“ и какви ви се плановите следниот период?

Здружението „Вера“ оваа година одбележа 15 години од своето постоење.

Го регистриравме со неколку пријателки кога Верче имаше 2 години, со цел преку здружението да спроведуваме активности за подигање на јавната свест и прифаќање на овие лица.

После 15 години имаме реализирано многу активности и проекти во кои се вклучени лицата со Даунов синдром и други попречености.

Од пред две години во склоп на здружението, а со финансиска помош на општина Струмица се отвори Клуб за деца и млади со Даунов синдром, „Деца на сонцето“, во чии простории нашите членови се свои на своето и се реализираат разни активности и работилници.

Како здружение, добитници сме на две годишни награди од општина Валандово и општина Струмица за нашата работа во социјалната сфера.

Најпрепознатлив настан на здружението е ревијата на лица со попреченост „УБАВИ СМЕ, СВОИ СМЕ“ кој оваа година по 8-ми пат ќе се реализира и на кој настан лица со попреченост облечени во модели од познати модни куќи и брендови дефилираат на вистинска модна писта придружувани од познати јавни личности.

Кои се плановите на Верче за иднина? Дали планира да го продолжи образованието и со што би сакала да се занимава?

Гледајќи ги убавите примери како лица со Даун синдром се вработени и исполнети посакувам и таа еден ден да може да се почувствува дека е корисна во оваа општество, да работи и да биде исполнета и среќна.

И секогаш да биде опкружена со луѓето кои ги сака и кои ја сакаат.

Секој ден во нашите животи е вера, надеж и љубов, тоа е мисијата на Верче со која Господ ми ја прати, и знам дека кога би имале можност да бираме дека пак би се избрале една со друга, затоа што само така светот е поубаво место за живеење.

Б. С. Б. | Црнобело