„Бев во Лазарополе, чичко Димко ми раскажа за црквата, а селото навистина е едно од најубавите во Македонија“

Кога ми говореше за тоа, чувствував како срцето го боли и искрено и мене ме заболе зошто постојат такви луѓе, како можат да сквернават вакво свето место, кое е наше национално богатство...?

Чичко Димко, односно Димко Поповски (74), е пензиониран професор по историја кој веќе 4, 5 години со црковниот одбор се грижи за црквата, а во близина на црквата е неговата куќа од дедо му и прадедо му, кој бил свештеник.

Тој ми откри: „Црквата е градена од 1832 до 1841 година, кога е осветена на ден Илинден, а тогаш е и празник на селото. Ктитор бил општественикот, кнезот и големопоседникот од Лазарополе Ѓурчин Кокалески, кој е погребан во дворот на црквата.“

Членовите на црковниот одбор со гордост ми говореа за видните личности од Лазарополе, како Архимандрит Анатолиј Зографски, кој бил роден во Лазарополе, а живеел и творел во Русија, па за Ѓурчин Кокалески, автор на првата автобиографија во пишан збор во македонската литература, македонскиот поет Анте Поповски, писателот и историчар Симон Дракул.

Ми кажаа и дека покрај големата црква има и 4 помали, а здравје ќе се прави уште една.

Исто така, дознав дека само десетина фамилии живеат во Лазарополе преку целата година. Училиштето престанало да постои во 70-тите години. Патот се одржува прооден во текот на целата година, а месната заедница се грижи за тоа.

Едвај се разделивме, но морав да одам понатаму...

Оттука, со групата продолживме да се релаксираме со јога на полјана, каде дојдоа неколку коњи, кои уште толку ја разубавија и онака автентичната атмосфера на Лазарополе.

Посетивме и една селска кафеана, каде со студено узо и вкусно сирење направено од рацете на локалците се разладивме на топлиот септемвриски ден.

Вечерта следуваше и забава и дружба и сплотеност на жени од најразлични генерации, професии и профили во едно и тон енергија и мигови за паметење, како и сон меѓу воздушести меки јоргани, за да нè подготви за наредниот ден.

И неделниот ден откако уште еднаш прошетавме низ Лазарополе, заминавме за другиот мијачки бисер – селото Гари.

Патувањето дотаму траеше многу кратко. А таму? Малку посвежо за овој период од годината, но на свој начин подеднакво убаво.

Со Гарската река, водопадите и превкусните специјалите во локалната кафеана, со збиените куќи со нагорнините и спектакуларните пејзажи Гари ни беше совршено заокружување на патувањето во мијачкиот крај.

Лазарополе како идеја за викенд? Дефинтивно да, побрзајте искористете ги овие сончеви, есенски денови. Се разбира, и останатите мијачки села кои и јас едвај чекам да ги посетам.

Не велам дека и во зима не е прекрасно, но за мене деновите во кои може да се ужива во природа со сонце и лесна облека се незаменливи.

Па, така Лазарополе во септември ми беше совршено искуство...

Повеќе фотографии од Лазарополе:

©CRNOBELO.com Забрането преземање и копирање. Крадењето на авторски текстови е казниво со закон.

Симона Симионова | Црнобело