„Работам во градската болница во Велес – ќе ви ја раскажам трогателната приказна за тинејџерот (17), зависник од дрога“
Кога изутрината влегов во собата ги начекав мајката и синот во прегратка, двајцата како плачат. Ем ми беше срцето раскинато, ем ми беше полно со среќа. Не може тоа чувство да се опише. На креветот до неговите нозе беа ставени неколку подароци завиткани во светликава хартија.
И во тој момент, влезе татко му, а зад него обезбедувањето. Како што претпоставивме, почна да вика силно, да се заканува, да ја навредува и обвинува неговата бивша сопруга за наводно неверство, за сенешто.
А таа тивко само му рече: „Јас ти простив тебе одамна. Твојата параноја е болест, и веруваш во работи кои не се таму... ама јас одамна ти простив...“
Потоа таткото почна да се заканува со судови, адвокати, дека ќе го одземе синот и ќе го пресели во Скопје, дека никогаш нема да го види.
И тогаш синот прозборе, и рече: „Ти никогаш не беше добар татко. Да беше, ќе знаеше дека денес полнам 18 години, и дека јас бирам со кого ќе бидам. А бирам да си одам со мама, кај баба и дедо. Простено ти е и од мене, ама ти и јас немаме веќе ништо заедничко.“
Тогаш ми стана јасно сè. Како мајка му по телефон ми кажа дека знаела дека ќе се јави баш тогаш како и подароците на креветот.
За првпат во мојот живот го видов неговиот татко како остана без зборови. Немаше што да каже. Од тоа што знаеше дека син му е во право, се сврте накај нас.
Почна да се заканува како ќе ни се одмазди нас, и ќе ја уништи болницата што дозволила влез на неговата бивша сопруга. Знаевме секако дека блефира и дека само се „истураше“ врз нас. Дури личеше и комично.
Нè истурка и си замина од собата.
Триумфално мајката и синот се прегрнаа.
Неколку месеци после тоа, слушнав како синот заминал во некој манастир малку да се одмори од сè. Се излечил од неговите зависности и заминал да студира во Скопје. Почна да се вади од калта во која беше ставен од неговиот токсичен татко.
Сега има сопствен бизнис, во брак е, и има две дечиња. Ги гледам како шетаат низ градот со мајка му многу често. Никогаш не ме одминуваат. Секогаш застануваме да се поздравиме.
Татко му почина пред 10 години од канцер, сам во својот дом. На погребот присуствуваа и неговата бивша сопруга и синот.
Моќта не значи ништо. Секогаш времето ја покажува вистинската приказна. Затоа простувањето е нешто кое е должност на сите нас.
Тие му простија него. Ама тој се чинеше дека не можеше да си прости себеси.
И гордоста го изеде, и го остави да си почине сам. Затоа не треба да се троши време на гордост, на злоба, на его, на непростување. Животот е премногу краток за да може да се остават нештата недоречени и расклатени.
А сите ние сме толку кревки и минливи, со една голема должност врз себе: да примаме прошка, и да простуваме.
©CRNOBELO.com Забрането преземање и копирање. Крадењето на авторски текстови е казниво со закон.
К. А. | Црнобело