Мила и Дарко од Скопје се преселија во Орешани: „Градот почна да нè гуши, тука го пронајдовме својот мир“

Детали

сабота, 27 мај 2023

„Официјално се преселивме во Орешани во пролетта 2021, откако по не знам кој пат ни се изменија плановите, но сега Орешани не го менуваме за ништо на светот. Имаме градина со малини, капини, рибизли, аронија, боровница и брусница, плус неколку видови јагоди, од кои шумските ми се омилени. Секоја година, покрај зачинските билки, садам и домати, краставици, пиперки, рукола, спанаќ. Идилата ја делиме со 3-те кучиња – Снупи, Морковче и Оревче, плус страчката Пилче“, раскажува Мила (42) од Скопје за CRNOBELO.com за домот кој го дели со сопругот Дарко.

Мила (42) – freelance фотограф oд Скопје и сопругот Дарко (45), ИТ инженер кој претежно работи онлајн од дома, исто така од Скопје, одлучија главниот град да го заменат со живот во викенд населбата Орешани, која се наоѓа на само 5 минути пешачење од истоименото село, кое брои 600 жители.

Мила вели дека викенд населбата е што помирна од селото и дека таму со Дарко го пронашле својот мир.

Тие си имаат своја градина од која се хранат, руралната идила ја делат со милениците и гледаат колку што е можно поретко да го посетуваат Скопје, дури и намирници набавуваат онлајн, а маркетите им вршат достава.

Мила ја споделува нивната приказна за CRNOBELO.com:

„Официјално се преселивме во Орешани во пролетта 2021, откако по не знам кој пат ни се изменија плановите.

Како и многу луѓе од Македонија, иднината дотогаш ја гледавме во странство, многу патувавме и секаде се чувствувавме повеќе како дома, отколку дома во Скопје.

Сонувавме за живот во некое мирно, тивко и чисто место со опуштени, среќни луѓе, а секогаш бевме принудени да се вратиме назад во хаосот, да живееме во грч, константно напнати од некултурата, затруени, зашеметени од вревата што не дозволува да си ги чуеш ни сопствените мисли.

Во меѓувреме свекор ми и свекрва ми си купија плац во Орешани и полека, во текот на некои 10 години, сами на него си градеа куќа и планираа да се преселат во неа.

Последните години доаѓавме и ние да им помагаме и секојпат враќањето во Скопје сè потешко ни паѓаше.

Но, поради здравствени проблеми што ги врзуваа за Скопје, свекор ми и свекрва ми не можеа да се преселат, па кога се оспособи доволно од куќата за живот – ни дозволија нас да се преселиме таму.

Во екот на пандемијата светот многу се смени и веќе воопшто не ни беше привлечен за шетање, па така падна одлуката тука да се закотвиме.

Прв културен шок беше топлото добредојде од сите соседи, „Што и да затреба кажувајте, тука сме“, реченица што никогаш не сме ја слушнале во Скопје.

Подоцна сфативме дека и целото соседно Зелениково така функционира, не можеш да седнеш во кафена без да се запознаеш со сите што ќе влезат, а додека ја изедеш салатата си им ја раскажал целата животна приказна.

До крајот на главното јадење имаш разменето телефонски броеви или Фејсбук профили со сите од соседните 3 села. После сите имаме „човек за тоа“, без оглед кој занает е „тоа“.

Втор културен шок – нема криминал. Како параноични скопјани, прво инсталиравме камера, па се вселивме.

Сега, таа камера служи за нашите кучиња да ги гледаат другите кучиња и овците кога поминуваат пред куќа.

Продолжува на следната страница...