Патување како медијатор помеѓу она што си сега и она што те чека таму и тогаш
Има периоди во животот кога сфаќаш дека сакаш некое ново доживување, новитет кој ќе те разбуди од дремката на постоењето и ќе те префрли во некаков поразличен концепт.
Можеби не толку различен од претходниот, но доволно за провевот што влегува преку пукнатините да те вдахне со дополнителна енергија и помисла дека статус кво точката може да се промени.
Не знам за вас, но за мене патувањето секогаш е медијаторот помеѓу она што сум сега и она нешто што ме чека таму и тогаш.
Долго време размислував дали да продолжам со авантуристичките патувања кои ги започнав во 2014 година. Имаше моменти кога несигурноста и мислите дали чекорам по вистински пат, внатрешно ме дестабилизираa и ја разнишуваа стекната самодоверба.
Е, па, пред неколку недели решив да не се препуштам на општествените стеги, на дофрлувањата дека треба да станам сериозен и да се посветам на канцелариско тапкање во место, демек само така се заработувало, од 8 до 16 часот.
Така, одеднаш, дојде време да се отвори нов простор во мојот живот, да се стапне на скалило, претходно никогаш зачекорено и да се раскаже уште една приказна.
Првата дестинација, иако многупати посетувана, ми беше Белград. За оваа балканска метропола секогаш ме поврзуваат топли чувства и слики, посебно оние кои на виделина ја изнесуваат книжевноста.
Мислам дека Белград го сакам токму поради тоа, зошто таму можам да се изгубам во книжарници и антикварници и час-два да прелистувам книги, читајќи различни извадоци.
Престојот од неколку дена помина многу брзо, па така, петтото утро, ненаспан, во 7:20 часот заедно со моите пријатели Сара Александровска и Ѓорѓи Павлески заминавме од Белград, упатувајќи се спрема Дебрецин, Унгарија.
Оттаму сите заедно требаше да се упатиме во селото Хортобај каде ќе работиме во болница за птици. Со текот на годиниве сфатив дека возовите знаат да бидат место за инспирација. Барем, моето искуство зборува за слични ситуации.
Самиот мирис на застоен воздух, натписите во купеата и поспаноста на патниците, онаа отсутност што се препознава во нивниот поглед ми буди чувство дека нешто важно секој момент може да се случи. А пак разговорите повеќе знаат да соголат некоја вистина од било што друго.
После осумчасовно возење и трускање по шини, стигнавме на главната железничка станица во Дебрецин и само што излеговме од вагонот се соочивме со едно временско навраќање.
Очекувавме дека ќе наидеме на некој европски град, модерен и суптилно примамлив, а она што нé пречека беше празна железничка станица, тоалет заклучен со ланец, сомнителни фаци кои се моткаа наоколу.
Немаше луѓе, немаше живо пиле, а се наоѓавме во вториот најголем град во Унгарија со 200.000 жители. Така, стуткани и на штрек, ги чекавме луѓето од болницата да нè соберат со кола и сите заедно се одвезовме 40 километри надвор од градот.
Од страна на болницата за птици имавме обезбедено сместување во голема куќа на три ката каде во наредниот период ќе живееме вкупно 15 луѓе од неколку европски држави.
Самата помисла дека својот приватен простор треба да го делам со толкав број на луѓе ме натера да се почувствувам како да се наоѓам во некое реално шоу.
Следното утро, кога се разбудив и ми се разбистри главата, согледав дека се наоѓам во село со едвај 1.500 жители. Да бидам искрен, Хортобај нема ништо што да понуди освен природа и болницата за птици.
Местото е пространа рамнина, со еден супермаркет, еден бар, една пицерија и вода која воопшто не се се пие од чешма, па мораме да тегнеме шишиња од пет литра секој ден. Но, она што е многубројно тука се комарците.
Кога на подолго време отседнуваш во некое мало место, тогаш сите мештани како да сакаат да се соберат што поблиску до новите дојденици. Можеби не се толку дружељубиви, колку љубопитни за тоа да дознаат кој си, од каде си, што бараш тука... Небаре ќе им ја уништиш секојдневна рутина, која им трае со децении.
Да не се разбереме погрешно, постојат и такви поединци, пријателски расположени, кои на странците сакаа да им го откријат она што можеби не се гледа на прв поглед. Е, па, мене таквите моменти ми се едни од најинтересните.
Првите неколку дена беа чисто рекреативни, запознавање со местото, луѓето и новиот начин на функционирање. Имавме и кратка обука, пред сите да започнеме со работа во болницата за птици.
Нешто што го немам работено претходно. Но, да оставам нешто и за друг пат, зошто најинтересно допрва доаѓа!
Автор: Евгениј Хоуп | Црнобело
Би можело да ве интересира:
Препорачуваме
Најчитани неделава
