Најубавите приказни најчесто се и најкратки, но тоа не значи дека не се исполнети со доволно мудрост. Одлично е кога со себе носат важна лекција, нешто што ќе го запаметите веднаш, што ќе ви остави впечаток и ќе ви направи вистинска разлика во животот. Овие 3 кратки поучни приказни е пожелно...

Пред неколку денови на Фејсбук кружеше статија од компанија што го опишува искуството на една млада жена којашто решила за време на породилното отсуство да посети некоја од нивните обуки и курсеви и на тој начин на направи промена на професионалната кариера. Мојата првична реакција беше...

Кој беше главен фраер во основно со мастиките кои кога ќе ги повлечеш излегуваше и бубачка? Кој едвај чекаше да му дојде редот да игра Pinball?

Се сеќавам додека бев помала, татко ми зеде пари на заем од еден постар колега на работа. Не се познаваа најдобро, но колегата самиот воочил дека на татко ми итно му се потребни пари и срдечно му ги позајми. Без одреден датум на враќање и без камата. „Ќе ми ги вратиш кога ќе имаш. Не се брзај“...

Кога си стар и изнемоштен, чувствуваш дека си сечиј товар. Најмногу сопствен, но и на најблиските. Тие поминуваат да те ѕирнат колку да се каже дека биле тука. Најчесто брзаат, некој веќе ги чека некаде. Направиле планови, мора да стигнат таму и таму. Во неколкуте секунди „добри ли сте“ и „ќе дојдеме...

Има убави луѓе. И не, не зборувам за надворешната убавина. Толку мили, облеани со некој сончев зрак светлина што додека ти зборуваат мислиш и тебе те грее некоја топлина, некоја чудесна светлина...

Знаеш еднаш е доволно... Само еднаш, да те погоди некоја трагедија онака силно и неизбришливо и да се промениш засекогаш.

По 50 години брак, еден ден внимателно ја погледнав сопругата и ѝ реков: „Пред 50 години имавме мала куќа, стар автомобил...

„Уште ли сте во Македонија бре? До кога мислите да останете таму?“ Ова е прашањето што најчесто го слушам од пријателите кои ми се отселија на различни страни од светот и на коешто повеќе немам никаков одговор. Ми пресуши грлото, немо кревам со рамениците, чувствувајќи се уморна и престарена...

Вчера се нервирав дека гелот за нокти не ми е во вистинската нијанса, дека ми го купиле последното бројче од фустанот што ми се допаѓа...

Дојдено е такво време, богатите ќе се збогатуваат уште повеќе, сиромашните уште толку ќе осиромашуваат. „Кецашот“ од основно ќе ти стане директор. Најодличниот ученик ќе мие садови на брод. Дојдено е такво време, будалите се најгласни. Паметните молчат...

Зошто не вложиш минимални средства за да го одржуваш нивото на собите како што беше на почетокот? Зошто не реновираш? Банално е да губиш гости затоа што не ти се давало пари за нова глава на тушот на пример, зарем не?

Работите што ти го кршат срцето ќе ти дадат јасност. Ќе ти дадат нова перспектива на животот, на луѓето, на болката и на закрепнувањето.

Како некои луѓе постојано успеваат да постигнат повеќе, да бидат среќни и задоволни од животот?

Времињата се сменија, календарот ја покажува годината 2019, ние сме одамна влезени во 21 век и многумина би рекле дека работите тргнаа на подобро за разлика од она што биле некогаш. Ова секако ќе ви го кажат шовинистичките мажи на кои сè уште не им е јасно како тоа одите на кафе без да побарате...

Јас сум од земјата каде што не е важно што ќе биде бебето, битно е да биде „жив и здрав“. Каде што ќерката се нарекува „сине“, а синот „коњу“. Од земја каде што го прашуваш човекот „Кај си бе ти?“, а тој стои пред тебе. Јас сум од земја каде што се чуваат непотребни работи со децении...

Фејсбук статусот „Огорченост и злоба се посебен вид на грдотија, тука шминка не помага“ во себе ја носи најголемата вистина.

Ќе се сеќаваат на скромноста која летниот одмор во Охрид им го правеше незаборавно искуство. Сега, повеќе не се такви. Не се толку чисти и невини. Не сакаат така безрезервно.