Дали и вие се извинувате понизно на секој шалтер? Зошто?

Дали и вие се извинувате? Се чувствувате непријатно кога мора да прашате за нешто во нашите институции, продавници, болници?

До каде ли ќе нè однесе тој безобразлук и таа одбивност? На сите би ни било поубаво ако ставиме пријатна насмевка на лицето...

Синоќа, околу 15 до 9 навечер, продавачката ѝ рече на другата до неа: „Точно дека ова го прави намерно!“ на што другата се надоврза: „Чека цел ден да купи тоалетна хартија и сега баш ѝ текна!“

Тоалетна хартија купуваше една повозрасна жена која низ врата влезе 15 минути пред затворање на дуќанот. Во корпата стави павлака и сос за шпагети.

Експресно го заврши купувањето, скоро трчајќи помеѓу рафтовите, а притоа цело време се извинуваше и правдаше: „Леле извинете, сега видов дека ова ми недостасува, брзо ќе завршам!“

Безглаво рипкаше по исчистениот под, внимавајќи некаде да не направи лом, за продавачките да не мора повторно да чистат.

На касата повторно се извини, трипати. Продавачката само отсечно ѝ кажа: „Во ред е.“

Пред две недели во амбуланта, повозрасен човек, со скоро повредено око, ѕирна низ шалтерот да ѝ се пријави на сестрата.

„Извинете,“ шепна со глас на ранет славеј, „се изгребав на арматура, дали ќе може некој да ме прегледа, ве молам?“

„Почекајте,“ му вели сестрата.

„Добро, добро,“ се стишува човекот, но останува потпрен на шалтерот крвав и во болка.

„Слушнав што се случило, почекајте во чекална, ќе дојде некој да ве повика. Не сте единствен.“

„Извинете, во ред, сега ќе се преместам... извинете.“

Пред 3 месеци во детска болница, мајка се обидува на болното дете да му извади урина во чашка, детето плаче, нервозно е, вика... Сестрата донесе 3 шприца во кои има антибиотик, физиолошки раствор и пробиотик.

Мајката би сакала да има 102 раце.

Додека ги става шприцевите на кревет, со ладен тон вели: „Зошто храната од тука не е вратена на место?“

„Не стигнав,“ вели бледата и подгрбавена мајка, додека упорно се извинува, „Извинете, навистина.“

Сестрата продолжува: „Вратете ја храната и тргнете ги овие играчки од масата, тука смее да стои само шише со вода.“

„Извинете, веднаш ќе средам, вчера си играше, па повторно му се качи температурата, па не стигнав да расчистам. Цела ноќ го разладувам,“ на мајката ѝ се плаче, но продолжува да се извинува, бидејќи не знае уште колку долго ќе остане тука со детето, па некој да не ѝ замери.

Во малиот бутик во центар влегува една сиромашна девојка со својата мајка. Сето тоа изгледа како голем контраст, нејзините напукнати патики наспроти чевлите кои светат во излогот.

Мајката само гледа, сè е прекрасно, но внимава, ништо не чепка. Ќерката оди позади неа и молчи.

„Колку ви е оваа кошула?“ конечно прашува жената.

Продавачката облечена како од моден магазин, висока и згодна, пренашминкана, превртува со очите и вели: „Тоа е блуза.“

„Ох, извинете, колку чини оваа блуза?“ прашува жената засрамено, додека се оддалечува од неа, да направи простор за продавачката да ја провери етикетата, како демек, не знае.

„3.200 денари“ и ја враќа етикетата во блузата, со неонските, средени нокти. Потоа продолжува да ги мести закачалките на другиот рафт.

„Благодарам,“ вели мајката, ја фаќа ќерка си за рака и излегува.

Продавачката по неполни 10 секунди го зема спрејот за освежување на воздухот и шприца наоколу.

„Повели,“ ми се обраќа мене, „можам ли да ти помогнам?“

„Можеш, залепи си еден силен шамар,“ сакам да ѝ кажам, но наместо тоа велам „Не можеш“ и излегувам.

Три дена пред тоа, човек на шалтер за пријавување, се обидува да добие информација дали треба да се пријави или не, невработен е, дали му треба некаква потврда...

Жената на шалтер го гледа како да ќе му ги ископа очите. Подготвена да го вбризга отровот.

„Ти треба тоа и тоа,“ нервозно набројува.

„Значи, не ми треба ништо од Општината, едно време и тоа требаше...“ вели човекот.

„Добро, ти нели ме слушаш мене? Донеси тоа што ти набројав и не ми се прави паметен!“

Отровот е вбризган.

Парализираниот човек се извинува 800 пати, како таа да ќе му исплаќа нешто.

Сабајлево, една мајка во кафуле му вели на келнерот: „Мене дајте ми едно кафе, а на малечката цеден портокал, но ако може од портокали кои не се ладни, да не се од фрижидер.“

Тој вели дека не знае од каде се портокалите.

Мајката продолжува да се објаснува: „Ве молам, малку е настината, само проверете да не се ладни од фрижидер.“

„Тогаш најдобро е да ѝ купите сок од продавница, таму сигурно не се ладни,“ заклучува келнерот.

И така натаму, и така натаму... до извинување што немаме ситно, што со 2.000 денари влеговме во такси и супермаркет.

„Извинете“ ако влезеш во продавница во тек на работно време кое е напишано на вратата, како да си крадец, а не нормален човек КОЈ ПЛАЌА за она што тие ГО ПРОДАВААТ. Како да крадеш, наместо да им ставаш пари во касата.

„Извинете“ ако случајно се повредиш, бидејќи нели „каде ти беа очите, слеп ли си, нели гледаш каде одиш,“ и што ли уште не.

„Извинете“ ако прашаш кои документи ти требаат, бидејќи баш сега ти текна да се распрашуваш, пред нивниот годишен одмор, што чекаше до сега?

„Извинете“ ако случајно влезеш во бутик кој е „пресолен“ и пристојно прашаш за цената, без да чепкаш ништо.

„Извинете“ и ако заборавиш да го вратиш скаменетото парче пица кое детето цела вечер одбива да го касне затоа што е болно и САМО цела ноќ му ја спушташе температурата, додека му вбризгуваше 10 шприцеви со разни сирупи...

Сите наведени и доживеани примери не се правило, но ги има, и повеќе отколку што може да се поднесат.

Од друга страна, секоја чест за исклучоците, посебно за оние кои знаат што значи да се третира човек како ЧОВЕК. Би требало да се наградат.

А, бидејќи тешко дека тоа ќе се случи, ни останува само да веруваме дека таа награда ќе стигне во некоја друга форма, од некоја друга страна, во вид на лично задоволство и мирен живот... што е уште повредно.

Извор